Szantyr Ignacy (1869–1916), weterynarz, profesor Instytutu Weterynaryjnego w Dorpacie.
Ur. 4 III (20 II st.st.) na Wileńszczyźnie, był jedynym synem Hipolita i Anny Epimach (Szepiłło).
S. studiował w Inst. Weterynaryjnym w Dorpacie; jako student został nagrodzony złotym medalem za pracę konkursową (prawdopodobnie K etiologii rodilnoj goriački u morskich svinok, „Archiv veterinarnych nauk” 1891 nr 1–2). W r. 1891 ukończył studia i uzyskał stopień magistra nauk weterynaryjnych na podstawie pracy Issledovanije mikroorganizmov čumy sobak (tamże 1891 nr 4–5, wyd. osobno, Dorpat 1891). T.r. został oddelegowany do Siedmiorzecza w Azji Środkowej jako obwodowy lekarz weterynarii w Wiernym (obecnie Ałma-Ata) oraz do zwalczania nosacizny w kozackich pułkach syberyjskich. Publikował w tym okresie prace, m.in. Zarazitelno-li moloko korov reagirujuščych na tuberkulin („Veterinarnoje obozrenije” 1899), Kratkij istoriko-kritičeskij obzor razvitja učenija ob antiseptike i aseptikie pri lečenii ran („Archiv veterinarnych nauk” 1901 nr 1) i K voprosu o prodolžitelnosti sochranienija žizni bacillami sapa na iskusstvennych pitatelnych sredach (tamże 1902). W r. 1907 wrócił do Dorpatu i objął w Inst. Weterynaryjnym stanowisko kierownika ćwiczeń z zakresu podkownictwa; potem był tam kolejno docentem prywatnym, docentem nadetatowym (1912) i profesorem na Katedrze Farmakologii i Lecznictwa Kopyt. Wykładał podkownictwo, choroby kopyt i farmakologię. Ogłosił podręczniki: dotyczący chorób kopyt Bolezni konečnostej i kopyt (Dorpat 1908, wydany powtórnie pt. Bolezni kopyt lošadi, Dorpat 1912), a z zakresu chirurgii zwierząt domowych Osnovy častnoj chirurgii domašnich životnych (Dorpat 1909). Publikował też prace dotyczące różnych chorób zwierząt i ich leczenia, głównie kur i psów, m.in. Vodianka Fabricijevoj sumki u kur („Vestnik obščestvennoj veterinarii” 1911 nr 22), Vnedrenije jaičnika v jajceprovod u kuricy („Archiv veterinarnych nauk” 1912), Slučaj invaginaciji kišek u sobaki. Laparatomia i vpravlenije. Recidiv (tamże 1913), Ostrye inorodnye tela v myšečnom želudke kur (tamże 1914) oraz Primenenie sery pri ekcemie u sobak (tamże 1915). Posiadał tytuł radcy stanu. Zmarł 5 X (24 IX st.st.) 1916 w Piotrogrodzie, w następstwie wypadku tramwajowego.
W małżeństwie z Hedwig Waldman (1884–1976) miał S. dwie córki: Walerię (1909–1970), zamężną Westmann, oraz Eleonorę (1912–1959), zamężną Konopka.
Millak, Słown. lekarzy wet. (wykaz prac S-a); Staśkiewicz G., Mały słownik historii medycyny weterynaryjnej, L. 1981; – Hist. Nauki Pol., IV cz. 1–3; Łukowski Z., Ludność polska w Rosji 1864–1914, Wr. 1978; Millak K., Ośrodek naukowy dorpacki w historii weterynarii polskiej, „Zesz. Nauk. SGGW” 1963, S. Hist., z. 1 s. 172, 186–7; Róziewicz J., Polsko-radzieckie stosunki naukowe w latach 1918–1939, Wr. 1979; tenże, Polsko-rosyjskie powiązania naukowe (1725–1918), Wr. 1984.
Stanisław Tadeusz Sroka